In het Algemeen Reglement voor het bestuur van een Parochiële Caritas Instelling (PCI) in Nederland staat: het bestuur van de PCI geeft de caritas permanent een herkenbare plaats, binnen en vanuit de parochiegemeenschap. Zij heeft een bijzondere taak te vervullen, in de parochie, voor de parochie en vanuit de parochie. Een taak die niet ophoudt met het simpel verstrekken van geld aan mensen in nood of het steunen van een diaconaal project. Caritas Wonderbare Moeder (CWM) is als PCI het geweten van de parochie Wonderbare Moeder en zet de caritas steeds weer op de agenda van de parochie. 

Zelfstandig, maar niet onafhankelijk 

CWM is onverbrekelijk verbonden met haar parochie. Binnen de parochie heeft CWM een eigen verantwoordelijkheid, en daarmee bestaat zij zelfstandig naast het parochiebestuur en de pastoor/diaken. CWM bepaalt zelf wat zij doet en hoe zij dat doet. CWM is géén verantwoording verschuldigd voor haar beleid en activiteiten aan het parochiebestuur of zelfs aan de pastoor. Dat is haar zelfstandigheid binnen de parochie. 

Nu is het niet zo dat het parochiebestuur, of de pastoor, helemaal geen invloed heeft. Wat CWM doet in de parochie, voor en vanuit de parochie, gebeurt in goede samenspraak. Concreet betekent dat het volgende: 

In goede samenspraak met de parochie 

CWM heeft een bijzondere taak ten aanzien van de caritas van de parochie. Maar ook het parochiebestuur en de pastoor – die belast is met de leiding en pastorale zorg van de parochie - hebben hun verantwoordelijkheid ten aanzien van de caritas. Evenals de gehele parochiegemeenschap en iedere parochiaan. Om al die activiteiten goed op elkaar af te stemmen is overleg nodig. CWM is dus niet alleen uitvoerder van haar eigen beleid, zij stimuleert alle caritasactiviteiten in de parochie, trekt aan de bel als er niets of weinig gebeurt, en is vooral blij als het parochiebestuur, pastor of parochianen ook hun verantwoordelijkheid nemen.

De blijvende aandacht voor caritas is van het grootste belang. CWM werkt daar al dan niet samen met andere organisaties gericht aan: door diaconale werk- en bezoekgroepen en door allerlei initiatieven. Maar ook met organisaties als de Protestantse Gemeente Drunen (Open Hof), inloophuizen, hospices, e.d. willen wij de zorgen van anderen verlichten. Iedereen die daaraan bijdraagt doet, op zijn eigen wijze, fantastisch werk en geeft onze kerk en samenleving een menselijk gezicht.

Omzien naar elkaar 

Wat is caritas? Omzien naar elkaar, zorg voor je naaste, oog hebben voor de noden dichtbij en veraf. Het zijn allemaal woorden die uitdrukken hoe wij als geloofsgemeenschap, als Kerk, met elkaar omgaan. Met extra aandacht en zorgzaamheid voor mensen die het moeilijk hebben. Om die zorg voor elkaar uit te drukken gebruiken we in de Kerk twee woorden: caritas en diaconie. U kent ze vast wel. 

Caritas & Diaconie 

Caritas is het Latijnse woord voor naastenliefde. Het komt uit onze katholieke traditie. Alle mensen worden geboren met het vermogen om lief te hebben. Vanuit die naastenliefde doen wij daden van liefde en barmhartigheid. Het eigene van caritas is dat het voortkomt uit ons hart. Het hart dat geraakt is door de noden van de ander. Dat hart kan geraakt worden omdat het zelf bemind wordt door God die ons het eerst heeft liefgehad. Het woord caritas verwijst tegelijkertijd naar dat brede werkveld van de katholieke kerkelijke hulpverlening. Diaconie is een Grieks woord voor dienst en bemiddeling uit de protestante traditie. Diaconie is een vertrouwd woord voor veel katholieken, vooral in oecumenisch verband: dienst aan mensen, door christenen gedaan uit liefde voor God. Beide woorden geven aan waar het om gaat: de zorg voor de ander uit liefde voor God en mensen. 

Werken van Barmhartigheid 

De zorg voor de ander begint met aandacht, met zien. Daar is een open hart voor nodig. Een hart dat geraakt kan worden. En daar is beweging voor nodig: in actie komen.  

Jezus heeft ons een richting aangegeven hoe we met menselijk lijden om kunnen gaan. Zo kunnen de zeven werken van barmhartigheid ons een weg wijzen wanneer wij bij ons zelf te rade gaan wat we als gelovige of als parochie kunnen betekenen voor anderen: 

1. Want ik heb honger… 
2. Want ik heb dorst… 
3. Want ik ben een vreemdeling… 
4. Want ik ben naakt... 
5. Want ik ben ziek… 
6. Want ik zit gevangen… 
7. Want ik sterf… 

Vandaag de dag zouden het vredeswerk en de milieuzorg er als achtste en negende werk aan toegevoegd kunnen worden. 

Zorg voor Elkaar 

Meestal denken we daar allemaal niet over na, want voor de ander zorgen, dat doe je gewoon. Omdat je het van thuis hebt meegekregen, omdat je wat voor een ander over moet hebben, omdat het mooi werk is, omdat je hoopt dat anderen ook voor jou zorgen als je in de knel komt, enz. En toch is het goed om regelmatig stil te staan bij de vraag: wat is er in onze parochie nodig om nu én in de toekomst aandacht, menskracht en geld vrij te houden voor de kerkelijke zorg voor de zwakkeren? Ook de spiritualiteit moet daarbij niet uit het oog verloren worden.